Αυτάρκεια

   Ίσως από τα χρόνια της βιομηχανικής επανάστασης και μετά, η λέξη αυτάρκεια αποτελεί κλειδί στη διαπραγματευτική δύναμη μίας χώρας. Αυτάρκεια αγροτικών, καταναλωτικών και βιομηχανικών αγαθών χωρίς την ανάγκη ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, δηλαδή χωρίς να υπάρχουν εισαγωγές.

   Ο Άνταμ Σμιθ, καθηγητής λογικής και ρητορικής με το βιβλίο του, Ο πλούτος των Εθνών (The wealth of Nations, εκδόσεις Παπαζήση ), πρότεινε το σύστημα ελεύθερης οικονομίας όπου το ατομικό συμφέρον υπηρετεί το κοινωνικό λόγω του "υγιούς" ανταγωνισμού. Επίσης τόνισε πως οποιαδήποτε παρέμβαση και προστασία δημιουργούν τεχνητά εμπόδια στην παραγωγική απασχόληση.

   Ποια όμως παράμετρος (μεταξύ των άλλων) έχει μεγάλη βαρύτητα, τόση ώστε να μετατρέπει ένα κράτος σε υποστηρικτή της ελεύθερης αγοράς; Αυτή είναι η αυτάρκεια.

   Κατά τη διάρκεια της ιστορίας, βλέπουμε πως το μοντέλο αυτό υποστηρίχθηκε κυρίως από τις ισχυρές και βιομηχανοποιημένες χώρες, οι οποίες ανέκαθεν είχαν πολύ μεγάλη ωφέλεια από την εξαγωγική δραστηριότητα βιομηχανικών προϊόντων.

   Έτσι, μια εμπορική (πόσο μάλλον και νομισματική) ένωση χωρών θα οδηγηθεί με τον καιρό να γίνει σε ομάδα κρατών του πυρήνα και σε αυτά της περιφέρειας ή αλλιώς σε κράτη δορυφόρους. Λόγω της ελεύθερης αγοράς τα κράτη πυρήνες θα εμφανίζουν πλεονάσματα από τις εξαγωγές και οι δορυφορικές χώρες θα εμφανίζουν αντίστοιχα ελλείμματα.

   Μπορούμε να δούμε το φαινόμενο αυτό να ευδοκιμεί συνέχεια κατά το ρου της ιστορίας και παρά την εφαρμογή πολλών οικονομικών μοντέλων που στη συνέχεια αφομοιώθηκαν από τη κοινωνία: Όσο παρεμβατισμός και να υπάρχει στην οικονομία, διεθνείς συμφωνίες υπήρχαν και θα υπάρξουν πάντα. Ακόμα και στο μεσοπόλεμο, την προπολεμική Γερμανία της δεκαετίας του 1930 επί Χίτλερ, η Βουλγαρία, Ουγγαρία, Ρουμανία και Γιουγκοσλαβία είχαν πάνω από το 50% του εμπορίου τους συνδεδεμένο με τη Γερμανία. Ακόμα και η Ιταλία επί Μουσολίνι συνεργάστηκε με την Αυστρία και την Ουγγαρία, προκειμένου να έχει πρόσβαση σε πρώτες ύλες. Και στις δυο παραπάνω περιπτώσεις, η Γερμανία και η Ιταλία ήταν οι μόνες χώρες με "αυτάρκεια".

   Ακόμα περισσότερο, είχαμε το φαινόμενο αυτό και επί κομμουνισμού. Σε μία τόσο συγκεντρωμένη σοσιαλιστική οικονομία όπως αυτή της Ρωσίας επί Στάλιν, είχαμε τα περιφερειακά κομμουνιστικά κράτη όπως η Πολωνία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία, Η Γιουγκοσλαβία, η Τσεχοσλοβακία, η Ουγγαρία και η Αλβανία ήταν στη σφαίρα επιρροής του Κρεμλίνου.

   Και σειρά έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μία ένωση που είτε δεν "σχεδιάστηκε σωστά" είτε σχεδιάστηκε απλά "τυχαία". Ο ευρωπαϊκός Νότος, μην έχοντας την ανάλογη βιομηχανία και τεχνογνωσία του Βορρά, δε θα μπορέσει να έρθει σε σύγκλιση ποτέ με την ανεπτυγμένη Δυτική Ευρώπη. 

1. Υπάρχουν οι χώρες του πυρήνα, η Γερμανία, η Γαλλία, η Ολλανδία, η Φινλανδία και το Λουξεμβούργο. Πως μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό; Με την πιστοληπτική αξιολόγηση των αντίστοιχων οίκων. Είναι η χώρες που κρατάνε το ΑΑΑ, άρα και τη πρόσβαση σε φθηνή χρηματοδότηση. Από κει και πέρα το απόλυτο χάος, χώρες με εμπορικά ελλείμματα που συσσωρεύονται σε χρέος, χώρες που αγοράζουν τα ακριβά διαφοροποιημένα προϊόντα των χωρών του πυρήνα. 
2. Την εσωτερική αγορά της νομισματικής ένωσης του Ευρώ και
3. Τον υπόλοιπο κόσμο, που περιλαμβάνει και της χώρες της Ε.Ε. που βρίσκονται εκτός Ευρώ.
Η Γερμανία ως ισχυρός παίχτης θέτει τους όρους του παιχνιδιού. Είναι ο δανειστής και ρυθμίζει το παιχνίδι. Μαζί της είναι και η Γαλλία, η οποία δυστυχώς είναι ο μεγάλος ηττημένος σε επίπεδο Ε.Ε. Πείσθηκε να συνταξιδέψει με την Γερμανία αλλά ξέχασε ότι είναι ασθενέστερη της. Αντί να συσπειρώσει γύρω της του αδύναμους της Ε.Ε και να συνασπισθούν, τάχθηκε με το μέρος της Γερμανίας.

  

   Και η αυτάρκεια τι στρατηγικό ρόλο έχει; Αυξάνει τη διαπραγματευτική δύναμη μίας χώρας. Πως θα μπορέσει μία Ελλάδα να αρμενίσει μόνη της στην ιστορία εκτός Ευρώ από τη στιγμή που δε θα έχει χρήματα να εισάγει τρόφιμα, φάρμακα και πετρέλαιο; Ναι και τρόφιμα, γιατί η Ελλάδα μία παραδοσιακά αγροτική χώρα έχει στραφεί στις υπηρεσίες με αποτέλεσμα να έχει σοβαρό πρόβλημα στη περίπτωση εξόδου από το Ευρώ.

   Δυστυχώς η αυτάρκεια είναι αυτή που αναμένεται να "σπάσει" την Ευρωζώνη στα 2, το ισχυρό Ευρώ λίγων και ισχυρών παικτών (εκτός Μεγάλης Βρετανίας) και το περιφερειακό μαλακό Ευρώ, υπερπληθωρισμένο για να συνέχιζει να υποστηρίζει τα πλεονάσματα του Βορρά. Σε μία Ευρώπη που αλλάζει και τρέμει το έδαφος κάτω από τα πόδια της.

il mediterraneo

   Πρόκειται για τη μεσόγειο, το σπίτι μας. Ως Μεσόγειος είναι γνωστή από τα αρχαιότατα χρόνια μεγάλη κλειστή θάλασσα, που βρίσκεται ανάμεσα σε τρεις ηπείρους την Ευρώπη,την Ασία και την Αφρική. Στα δυτικά συνδέεται με τον Ατλαντικό Ωκεανό, δια του πορθμού του Γιβραλτάρ και στα ανατολικά με την Ερυθρά θάλασσα δια της διώρυγας του Σουέζ.

   "Πατρίδα" για πάνω από 600 εκ. κόσμο που κατοικούν στα πέριξ των ακτών της και άλλους τόσους τουρίστες που την επισκέπτονται κάθε χρόνο. Είναι όμως και σε βαθιά κρίση. 

   Πριν ξεσπάσει η κρίση χρέους στη Νότια Ευρώπη, είχαμε την εξέγερση του αραβικού τόξου της βόρειας Αφρικής. Αυτό ξεκίνησε από τη Τυνησία, μεταφέρθηκε στην Αλγερία και εξαπλώθηκε στις υπόλοιπες αραβικές χώρες του αφρικανικού βορρά. Ήταν βίαιη προσαρμογή, έγινε με πολλή αιματοχυσία αν θυμάστε τη πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου, τη Λιβύη του πρώην δικτάτορα Καντάφι και συνεχίζεται ακόμα και σήμερα στη Συρία.

   Οι βασικός λόγος ήταν η πείνα του κόσμου λόγω της αύξησης της τιμής του ψωμιού. Πίσω από αυτή την αύξηση βρίσκονται άλλοι τρεις λόγοι. Η απότομη αστικοποίηση του αραβικού πληθυσμού σε βάρος της υπαίθρου και συνεπώς της καλλιέργειας, η αύξηση των τιμών του σιταριού που αναγκάστηκαν να εισάγουν και του πετρελαίου που επηρεάζει τόσο τη παραγωγή όσο και τη διανομή.

   Το κλειδί ήταν η Αίγυπτος. Ο πρώην πρόεδρος της, Χόσνευ Μουμπάρακ ότι και να ήταν σαν πολιτικός, είχε ένα ρόλο κλειδί. Ήταν αυτός που κρατούσε τις ισορροπίες με το Ισραήλ στη περιοχή, τόσο ως αρχηγός κράτους όσο και σαν ισλαμικός ηγέτης της ευρύτερης περιοχής. Και οι ισορροπίες άλλαξαν.

   Το ρόλο αυτό πάει να πάρει (πολύ έξυπνα) η Τουρκία. Ειδικά με την τωρινή κατάσταση την ΕΕ, περισσότερο την ενδιαφέρει να εδραιοποιηθεί στην ανατολική μεσόγειο παρά να παρακολουθεί στο eurogroup να ψηφίζονται δάνεια επί δανείων για τις χώρες του νότου. Οι κυβερνήσεις που προκύπτουν μετά από εκλογές στον αραβικό κόσμο είναι φιλοϊσλαμικές - θεοκρατικές. 

   Και το σημαντικότερο, είναι στη φάση ανόδου του οικονομικού της κύκλου, όταν όλοι οι άλλοι τριγύρω στη μεσόγειο είναι σε ύφεση. Το παιχνίδι έχει μόλις ξεκινήσει. Μία πολύ πλούσια (όπως αποδεικνύεται) σε κοιτάσματα θάλασσα, θα προσπαθήσει σίγουρα να έχει το δικό της κομμάτι στη πίτα.

   Η πρόβλεψη λέει ότι θα έχουμε πόλωση των χωρών ανάμεσα στη διαμάχη Τουρκίας - Ισραήλ. Και από αυτό το δίπολο θα κριθούν πολλά. Αυτό φαίνεται από δυο κυρίως λόγους:

1. Το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών ανακοινώνει ότι προχωρεί σε «οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας» με το ψευδοκράτος και κλείνει συμφωνία με την Αίγυπτο για διενέργεια ερευνών στη Μεσόγειο

2. Όπως είχε δηλώσει ο Ερντογάν το περασμένο Οκτώβρη, το «Ισραήλ δεν θα κάνει πια ότι θέλει στην Ανατολική Μεσόγειο», απειλώντας ότι πλέον θα έχει να αντιμετωπίσει την «αποφασιστικότητα» της Τουρκίας.

   Για άλλη μία φορά στο παιχνίδι αυτό είμαστε τελείως αμέτοχοι ως έθνος χάνοντας ιστορική ευκαιρία να εδραιωθούμε εμπορικά και ενεργειακά στις γείτονες χώρες της Μεσογείου. Εύχομαι άλλη μία φορά να μη ξυπνήσουμε αργά. Κάποιοι δε κοιμούνται καθόλου, ο λόγος για τη Noble Energy που όπως θα δείτε και στον ιστοχώρο της, έχει την ανατολική μεσόγειο σε core operation!

Μποζόνιο, όπως λέμε κρίση!

   Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η "ανακάλυψη του αιώνα". Ασφαλώς μιλάω για το μποζόνιο του Χίγκς, το σωματίδιο που ανακαλύφθηκε τις τελευταίες μέρες στο CERN και που όλος ο κόσμος μιλάει γι' αυτό τονίζοντας πόσο θα αλλάξει τη ζωή μας. Κανένας μα κανένας όμως δε λέει με ποιο τρόπο. Παράξενο ε;

   Και εδώ παρατηρούμε την ομοιότητα με τη κρίση, τρομερή όμως. Όλοι μιλάνε γι' αυτή εδώ και χρόνια, όπως και στο σωματίδιο. Έχουμε ακούσει για ανακεφαλαιοποιήσεις, κουρέματα χρέους, spreads, ομόλογα, CDS, CFD, κεντρικές τράπεζες, Ελλάδα με ή χωρίς Ευρώ... πραγματικά ένας ατελείωτος κατάλογος χωρίς κανένας να μας πει με σιγουριά πως και αν έχουμε σωθεί από τη χρεοκοπία. Έτσι τόσο το μποζόνιο όσο και η κρίση ορίζονται πολύ δύσκολα και φαίνονται μόνο αφού έχουν ήδη συμβεί. 

   Η επιστήμη και η οικονομία μοιάζουν πολύ τελικά. Στα μοντέλα που βασίζονται, επιστημονικά ή οικονομετρικά προσπαθούν να προβλέψουν διάφορα φυσικά φαινόμενα τα μεν και τάσεις της οικονομίας τα δε.  Οι "ειδικοί" φτιάχνουν σενάρια για την επόμενη μέρα, μετά άλλες θεωρίες και πολύ περισσότερα σενάρια.

   Η πολυπλοκότητα και η πολυδιάσταση των φαινομένων είναι που μετατρέπει τις γραμμικές προβλέψεις σε δυναμικές. Δυναμική είναι μια συμπεριφορά η οποία δε μπορεί να προβλεφθεί από μια προγενέστερη της. Γραμμική είναι αυτή που για κάθε συγκεκριμένη αιτία θα υπάρχει και ένα ορισμένο αποτέλεσμα. Και το μυαλό μας έχει μάθει να σκέφτεται γραμμικά.

   Και δύσκολα θα αλλάξει τρόπο σκέψης. Είναι πραγματικά απίθανη ομοιότητα. Όπως το "σωματίδιο του Θεού" έχει ξεσηκώσει ήδη αντιδράσεις στους κόλπους των εκκλησιών και όχι μόνο, έτσι και η οικονομική κρίση, η οποία ήρθε για να μας ξεβολέψει αλλάζοντας μας τη ζωή οφείλεται σε "παγκόσμιες συνωμοσίες". Γιατί ότι δε μπορούμε εύκολα να το ορίσουμε πρέπει να υπάρχει κάτι μυστικιστικό από πίσω, ποτέ δε φταίμε εμείς για τίποτα.

   Είναι τραγικό αλλά όσο θα υπάρχουν τέτοιες συμπεριφορές δε πρόκειται να δούμε ποτέ το πραγματικό πρόβλημα, τόσο ατομικά όσο και ως σύνολο. Κάποιος πολύ μεγάλος είχε πει κάποτε "Κοιτάμε πάντα αλλά ποτέ δε βλέπουμε". Τα σχόλια δικά σας.

   

Ευρώπη, μέσα ή έξω;

   Αναρωτιέστε αν είμαστε η μοναδική χώρα που ζούμε στο μεταίχμιο μεταξύ Ευρώ και δραχμής; Ευρωπαϊκής Ένωσης και Βαλκανίων; Παγκοσμιοποίησης ή ανατολικής μεσογείου; Καλώς ορίσατε στη νέα τάξη πραγμάτων.

   Η κρίση θα αλλάξει ριζικά το χάρτη της Ευρώπης και όχι μόνο. Τα τελευταία δυο χρόνια όλο το αραβικό τόξο της μεσογείου είναι σε αναβρασμό. Για άλλους λόγους που θα τους αναφέρουμε σε ξεχωριστό άρθρο "χρεοκόπησαν" και αυτοί.

   Πολλές χώρες, βλέποντας 7 από τις 17 του Ευρώ να έχουν οικονομικό πρόβλημα, σκέφτονται να αποχωρήσουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο λόγος για τη Μεγάλη Βρετανία, δείτε το δημοσίευμα της daily telegraph. Και οι Βρετανοί θα πληρώσουν τη κρίση διπλά. Ως μέλος της ΕΕ με εισφορές και ως μέλος του Σένγκεν θα είναι ο τελικός προορισμός πολλών χιλιάδων οικονομικών μεταναστών εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

   Σίγουρα και άλλες χώρες θα έχουν σκεφτεί αυτές τις επιλογές. Θυμάστε τη Σουηδία που το 2003  σε δημοψήφισμα είπε ΟΧΙ στο  Ευρώ και η συμμετοχή της στο κοινό νόμισμα "μετατίθεται" για το μέλλον . 

   Τα χει φέρει όμως έτσι και η τύχη που είναι δύσκολο για μια Ευρωπαϊκή χώρα, είτε λέγεται Βρετανία ή Γερμανία (πόσο μάλλον για τις μικρότερες) να ανταγωνιστεί σε παγκόσμιο επίπεδο Ρωσία, Ινδία, Βραζιλία και Κίνα από μόνη της. Τα πλεονάσματα από το εμπορικό τους ισοζύγιο εντός της Ένωσης αντισταθμίζουν απώλειες εκτός. 

   Και το χειρότερο όλων. Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται τραγικά, μοιραία για όσους την αγνοούν και ειρωνικά για όσους νομίζουν πως τη γράφουν. Στο τέλος κάθε προσπάθειας παγκοσμιοποίησης, έπεται πάντα ένας πόλεμος. Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε κανόνια και F16 αλλά σε οικονομικό πόλεμο.

   Βρισκόμαστε στη μέση ενός οικονομικού πολέμου. Περνάμε δύσκολα, τόσο εμείς ως χώρα όσο και όλος ο ευρωπαϊκός νότος. Ο βορράς από την άλλη μεριά, όσο και να μη θέλουν να το παραδεχτούν, έχει γεμίσει με ομόλογα νοτίων χωρών που δεν αξίζουν τίποτα. Ζημιωμένη είναι άλλη μία φορά η Ευρώπη.

   Για το λόγο αυτό πρέπει οι χώρες να επιλέξουν: Σύγκλιση σε ένα κράτος τύπου Ηνωμένων Πολιτειών ή πολυδιάσπαση σε διαφορετικά γεωγραφικά μπλοκ, με κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά κριτήρια. 

Μία σταγόνα... Γκάντι

Σήμερα θα αναρτήσουμε τα 7 αμαρτήματα του κόσμου, σύμφωνα πάντα με τον πασίγνωστο Ινδό πολιτικό, Μαχάτμα Γκάντι. Πάμε λοιπόν

1. Πλούτος δίχως μόχθο

2. Ηδονή χωρίς συνείδηση

3. Γνώση δίχως χαρακτήρα

4. Εμπόριο δίχως ηθική

5. Επιστήμη δίχως ανθρωπιά

6. Λατρεία δίχως θυσία

7. Πολιτική δίχως αρχές

Το τελευταίο αμάρτημα μαζί με το 1 και το 4, είναι η πηγή των κακών για τη ταλαιπωρημένη χώρα μας. Αν πρόσθετα ένα όγδοο θα ήταν... Έθνος δίχως συμβιβασμούς, γιατί αυτό γίνεται. Όλοι θέλουν για τον εαυτό τους όλη τη πίτα, δίχως να μείνει κάτι έστω για τα παιδιά τους.

Μας απέμεινε ο Πίου!

   Είναι η νέα διαφήμιση της wind. Όλοι την είδαμε, κρυφογελάσαμε με ένα σωρό εξαπατημένες φάτσες που στη πρώτη είδηση ενός ονόματος "φούσκα" που τρέφει για λίγο ακόμα τα όνειρα και τις ελπίδες τους. Περισσότερο γελάσαμε με αυτόν που τους την έστησε, τον "αγαπούλα"... Σας θυμίζει κάτι η όλη ιστορία;

     Είναι ότι μας έχει απομείνει σε αυτή τη χώρα του βαλκανικού Νότου. Θέλουμε με κάποιο μαγικό πάντα τρόπο και χωρίς να ξεβολευτούμε ποτέ όλα να είναι καλά. Χωρίς όμως να ιδρώσουμε. Φυσικά δε θα κάτσουμε ποτέ να ψάξουμε αν τα νούμερα βγαίνουν και λεφτά υπάρχουν ή όχι... απλά λεφτά υπάρχουν.

   Πρόκειται για το φαινόμενο της γνωστικής δυσαρμονίας, δηλαδή όταν όλα πάνε ενάντια σε αυτό που θέλουμε, ψάχνουμε για ένα γεγονός, μία θετική είδηση που να το ανατρέπει και να μας καθησυχάζει. Αυτό είναι και το μεγάλο όπλο των δημαγωγών, ξέρουμε ότι ποτέ δε θα ψάξουμε. Έτσι, όλες οι "αγαπούλες" γίνονται η φούσκα της εποχής μας.

   Τι θα γίνει όμως όταν ο Πίου βγει να παίξει ενώπιον όλων; είναι αντίστοιχα η στιγμή που το διάσημο "λεφτά υπάρχουν" καταρρέει!  Για το λόγο αυτό και για να σταματήσει η κατρακύλα σε αυτή τη χώρα, πριν επενδύσσουμε σε φωτοβολταϊκά πρέπει να επενδύσουμε σε φυλακές. Όταν όλες οι "αγαπούλες" μπούνε στο κελί τους θα απελευθερωθούμε από τους πλανόδιους μάγους και θα πάμε μπροστά.

   

Σε αναζήτηση ... πυξίδας

   Το σημερινό θέμα έχει να κάνει με το "φιλοσοφικό" ερώτημα αν ο γιαλός είναι στραβός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε. Πόσο μάλλον πως όταν και τα δυο δεδομένα είναι πιθανά. Αφορμή όμως ήταν και συνεχίζει να είναι μία εταιρία, εισηγμένη στο Χρηματιστήριο Αξιών, η ΔΕΗ.

Εμείς στραβά αρμενίζουμε;

   Η εταιρία, λόγω της στάσης πληρωμών που έχει παρατηρηθεί τόσο από επιχειρήσεις όσο και από οικιακούς χρήστες, εμφανίζει εδώ και καιρό μικρή ρευστότητα και δυσκολία στη πληρωμή των υποχρεώσεων της. Με ανακοίνωση στις 12/6/2012 μεταξύ άλλων ανακοίνωσε ότι:

• Η ΔΕΗ εξετάζει όλες τις πιθανές πηγές χρηματοδότησης και στα πλαίσια αυτά βρίσκεται σε συζητήσεις και με το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων.

 • Η σύναψη οποιουδήποτε νέου δανείου αφορά τη χρηματοδότηση της λειτουργίας και ανάπτυξης της Εταιρείας και δεν σχετίζεται με την αποπληρωμή υφιστάμενου χρέους.

 • Δεν υφίσταται θέμα παροχής εξασφαλίσεων προς τις τράπεζες με τις οποίες η ΔΕΗ βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις για την αναχρηματοδότηση των δανειακών λήξεων του 2012.

   Σήμερα, 29/6/2012 δανείστηκε από την Αγροτική Τράπεζα 150 εκατ. ευρώ με επιτόκιο 11,9%. Αυτό και μόνο το νούμερο από μόνο του θα έπρεπε να προκαλούσε σοκ. Ωστόσο, ο μέσος δανεισμός από τρεις τράπεζες 525 εκατ. ευρώ θα κυμανθεί στο 9%. Δάνειο 11,9% για ανάπτυξη της εταιρίας;

   Η ΔΕΗ πλέον παίρνει μια πρόσκαιρη ανάσα καθώς ολοκληρώνει το μεγαλύτερο μέρος της αναχρηματοδότησης του δανεισμού της που λήγει εντός του 2012 (700 εκατ. ευρώ επί συνόλου 1,2 διs.). Ωστόσο, μέχρι το τέλος του έτους καλείται να έρθει σε συμφωνία με τράπεζες για την αναχρηματοδότηση και του υπόλοιπου δανεισμού που ωριμάζει, ύψους 500 εκατ. ευρώ περίπου. Χωρίς ωστόσο να ξέρουμε πως θα είναι οι συνθήκες μέχρι τότε και σε τι επίπεδο θα έχει φτάσει η στάση πληρωμών.

Αλλά και ο γιαλός είναι στραβός...

   Το Χρηματιστήριο Αξιών πλήρως ευθυγραμμισμένο με τις πολιτικές εξελίξεις. Οι ανακοινώσεις και οι φήμες δημιουργούν ένα ασανσέρ που πότε ανεβάζει την αξία των μετοχών χωρίς να υπάρχει θετική εξέλιξη και πότε τις ρίχνει χωρίς να υπολογίσει βασικά μεγέθη.

   Μετά από τέτοια ανακοίνωση για δανεισμό, είχαμε ημερήσια άνοδο για τη ΔΕΗ 10,65%. Αυτό οφείλεται στην ευφορία που προκάλεσε η σύνοδος κορυφής, το πρόβλημα όμως παραμένει και διογκώνεται. Στις αρχές του 2013 είναι πολύ πιθανό η ΔΕΗ να αναγκαστεί σε στάση πληρωμών.

   Ίσως η εταιρία να χρειαστεί πρόγραμμα εξυγίανσης, κάποιο νέο business plan που θα περιλαμβάνει διάσπαση της εταιρίας σε διάφορα SBUs (Strategic Business Units) και πώληση όσων από αυτών δεν είναι στρατηγικής σημασίας για την ανάπτυξη της χώρας. Ο γιαλός θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να ισιώσει.

Παλιές αμαρτίες Vol.1

Είναι παλιά ιστορία αλλά δεν πρέπει να την ξεχνάμε 

  

Η γέφυρα Ρίου Αντιρρίου κόστισε συνολικά 740 εκ ευρώ ή 252 δισ. δραχμές. Από αυτά:

• Το 10% ( 74 εκ. ευρώ, ή 25 δισ. δρχ.) το έβαλε η κοινοπραξία που την κατασκεύασε και την εκμεταλλεύεται

• Το 40% ( 296 εκ. ευρώ – 101 δισ. δρχ.) είναι η συμμετοχή του δημοσίου, δηλαδή το πληρώσαμε εμείς

• Το υπόλοιπο 50% ( 370 εκ. ευρώ – 126 δισ. δρχ.) είναι δάνειο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, με κρατικές εγγυήσεις. Που σημαίνει ότι αν στραβώσει η δουλειά, η τράπεζα θα πάρει τα λεφτά της από το κράτος, δηλαδή από εμάς. Αν δεν στραβώσει, θα τα πάρει από τα διόδια, δηλαδή πάλι από εμάς.(Είδες που θα πάει η σύνταξη κι ο μισθός που σου έκοψαν;)

Βάσει των συμφωνημένων, η κατασκευάστρια κοινοπραξία θα εκμεταλλεύεται τη γέφυρα μέχρι το 2039, δηλαδή επί 35 χρόνια. Από την εκμετάλλευση αυτή, υπολογίζεται ότι θα εισπράξει 1,7 δισ. ευρώ, ή 579 δισ. δραχμές. Αν αφαιρέσει κανείς τα 370 δισ. της τράπεζας, υπολείπονται 209 δισ. για την κοινοπραξία, δηλαδή 8,36 φορές παραπάνω από όσα έβαλε, ή περιθώριο κέρδους 736%.

Δεν είναι κι άσχημα!

Αν το υπολογίσουμε αυτό σε διάστημα 35 χρόνων, προκύπτει εύκολα ότι κάθε χρόνο η κατασκευάστρια κοινοπραξία θα καθαρίζει περίπου 6 δισ. δηλαδή το ¼ της αρχικής της συμμετοχής στο έργο.

Δηλαδή σε 4 χρόνια θα έχει πάρει τα λεφτά της πίσω και θα της μένουν άλλα 31 χρόνια να εισπράττει.

(σ.σ. ΝΑ ΤΟ ΕΠΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΑΥΤΟ: Δηλαδή σε 4 χρόνια θα έχει πάρει τα λεφτά της πίσω και θα της μένουν άλλα 31 χρόνια να εισπράττει.)

Αυτού του είδους οι δουλειές, πριν τις βαφτίσουν «υποδειγματικά αναπτυξιακά έργα», τις λέγανε απλώς «αποικιακές». Και ο βασιλεύς Λεοπόλδος, στο Κονγκό, το 1900, με τέτοιους όρους δούλευε.

Γεννάται λοιπόν το ερώτημα πώς μπορεί κάποιος με αρχικό κεφάλαιο 25 δισ. δηλαδή όσο κοστίζει η κατασκευή ενός ολυμπιακού σταδίου μαζί με τις υπερβάσεις (και λίγο παραπάνω από όσα κατηγορείται ο Νεονάκης ότι κέρδισε στο χρηματιστήριο) να βγάλει σε τέσσερα χρόνια τα λεφτά του και εφτά φορές άλλα τόσα στα επόμενα 31 χρόνια. Η απάντηση είναι απλή: πρέπει να βρεις κάποιον να σου βάλει το υπόλοιπο 90% της επένδυσης, χωρίς καμία αξίωση στα κέρδη. Υπάρχει τέτοιος μαλάκας; Ναι, υπάρχει. Ο Έλλην φορολογούμενος, δηλαδή εμείς.

Από πλευράς του Έλληνος φορολογουμένου, η κατάσταση έχει ως εξής:

• 101 δισ. (δηλαδή όσο η κρατική συμμετοχή) πληρώσαμε στη φάση της κατασκευής και3

• 579 δισ. (δηλαδή όσα περιμένουν να εισπράξουν στην 35ετία) πληρώνουμε σε διόδια στην φάση της εκμετάλλευσης.

Αυτό σημαίνει ότι πληρώνουμε 680 δισ. για μια γέφυρα που αποδεδειγμένα στοίχισε 252, δηλαδή πληρώνουμε τη γέφυρα 2,7 φορές παραπάνω από το πραγματικό της κόστος. (Σχεδόν τρεις. Από εκεί πρέπει να βγήκε αυτό που λένε «Τρεις Γέφυρες»).

Αυτό το μοντέλο κατασκευής δημοσίων έργων ονομάζεται ΣΔΙΤ- «Σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα» και διαφημίζεται ως ο πλέον σύγχρονος και αποτελεσματικός δρόμος για τις προκλήσεις του 21ου αιώνα.

Αν η γέφυρα είχε κατασκευαστεί με τις οπισθοδρομικές μεθόδους του προηγούμενου αιώνα, θα μας είχε κοστίσει 252 δισ. και θα την είχαμε αποσβέσει με τους ίδιους ρυθμούς σε 15 χρόνια και τρεις μήνες.

Αλλά ακόμα κι αν ο κράτος επέμενε να εισπράττει διόδια επί 35 χρόνια, ώστε να μαζέψει 2,7 φορές την αξία της γέφυρας, έχει κάποια διαφορά να πληρώνεις διόδια στο κράτος και όχι σε κοινοπραξίες εταιρειών. Διότι τα λεφτά που πάνε σε κοινοπραξίες δεν θα τα ξαναδούμε ποτέ, ενώ τα λεφτά που πάνε στο κράτος, όλο και κάποια τρύπα θα μπαλώσουν.

Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος αφελής να αναρωτηθεί γιατί το κράτος, αφού πλήρωσε που πλήρωσε το 40% (296 δισ.) της γέφυρας και δανείστηκε το άλλο 50% (370 δισ.), δεν έδινε και 25 δισ. στην κατασκευάστρια εταιρεία, να φτιάξει τη γέφυρα και να πάει στο καλό, αντί να μας κάθεται 35 χρόνια στο σβέρκο σαν τον Προκρούστη και να εισπράττει διόδια. Αλλά όχι. Διότι τότε η γέφυρα θα ήταν δημόσια επένδυση, πράγμα που γενικώς δεν αρέσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και διότι ως δημόσια επένδυση, θα ξέφευγε διαρκώς από τον προϋπολογισμό και από τα χρονοδιαγράμματα, για να μην πούμε ότι πιθανώς να ήταν και ελαττωματική στην κατασκευή της.

Αυτό πανηγύριζε ο Λαλιώτης όταν έτρεχε λαμπαδηδρόμος πάνω στη γέφυρα με το σορτσάκι και την ολυμπιακή δάδα: ότι μετά από είκοσι χρόνια εξουσίας, βρήκαν έναν τρόπο να φτιάξουνε το έργο χωρίς να φάνε τα λεφτά σε μίζες (πράγμα που δεν καταφέρανε π.χ. με το Κτηματολόγιο) και ο τρόπος αυτός είναι να μας κοστίζει τρεις φορές πάνω από την αξία του, μόνο και μόνο επειδή κάποιος ιδιώτης έβαλε το 10%. Αληθινά υποδειγματικό αναπτυξιακό έργο.

Αλλά το πιο άσχετο απ’ όλα είναι αυτές οι επικλήσεις στον Χαρίλαο Τρικούπη, που οραματίστηκε τη ζεύξη Ρίου Αντιρρίου για να φέρει την ανάπτυξη στη Δυτική Ελλάδα. Διότι ο Χαρίλαος Τρικούπης δεν οραματίστηκε τη ζεύξη για να περνάνε ΙΧ, που άλλωστε τότε δεν υπήρχαν καν. Την οραματίστηκε για να περάσει το τρένο. Και από τη γέφυρα Ρίου Αντιρρίου τρένο δεν περνάει, με συνειδητή πολιτική απόφαση, για να μη μειώνει τα περιθώρια κέρδους της κοινοπραξίας που την εκμεταλλεύεται. (Για τον ίδιο ακριβώς λόγο δεν περνάνε λεωφορεία από την Αττική Οδό).

Υπ’ αυτήν την έννοια, το όραμα του Τρικούπη όχι μόνο δεν υλοποιείται, αλλά καθίσταται ακόμα πιο ανεδαφικό, αφού πλέον για να περάσει τρένο πρέπει να γίνει υποθαλάσσια σήραγγα – νέοι εργολάβοι, νέος δανεισμός, νέες επωφελείς Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα- ή να το περνάνε απέναντι με το φεριμπότ.

Oλ’ αυτά είναι αμφίβολα για τα επόμενα 35 χρόνια, που το πέρασμα βρίσκεται σε ιδιωτικά χέρια, σκληρούς και αποφασισμένους φραγκοφονιάδες, αλλά οι κάτοικοι της υποανάπτυκτης Ηπείρου που περιμένουν το τρένο από την εποχή του Τρικούπη, μπορούν να νιώθουν περήφανοι για τις προκλήσεις του 21ου αιώνα.

ΑΣΟΕΕ, μία μικρή Ελλάδα

   Όσοι από εσάς μένετε στην Αθήνα, έχετε περάσει πρόσφατα μία βόλτα από την ΑΣΟΕΕ; Πρόκειται για το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το οποίο τόσο έξω (εδώ και χρόνια γνωστό) όσο και εσωτερικά έχει γίνει χώρος διαμονής και παράνομων δραστηριοτήτων μεταναστών - αναρχικών ομάδων άσχετων με το πανεπιστήμιο καθώς και ανίδεων αριστεριστών, πολιτικών θυμάτων. Για του λόγου το αληθές δείτε παρακάτω.

   Τι είναι το άσυλο και γιατί πρέπει να επιτρέπει τέτοια φαινόμενα; Το Πανεπιστημιακό Άσυλο, Ακαδημαϊκό Άσυλο ή Άσυλο χαρακτηρίζει την ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και διδασκαλία, καθώς και την ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους. Βλέπετε κάποια ελεύθερη διακίνηση ιδεών στην παραπάνω φωτογραφία;

   Παράνομοι μετανάστες χρησιμοποιούν την ΑΣΟΕΕ ως ορμητήριο, αποθηκεύοντας τα εμπορεύματα τους εντός του κτιρίου και διαμένοντας σε αυτό. Αντιεξουσιαστικές - αναρχικές ομάδες έχουν το οπλοστάσιο τους στον κήπο κρύβοντας από ρόπαλα μέχρι και μολότοφ. Δε μοιάζει πολύ δημοκρατικό το όλο σκηνικό!

   Και συνεχίζω με τους αριστεριστές φοιτητές, τους οποίους πριν βρουν μια δουλίτσα με το μέσο του μπαμπά, έτσι επειδή το άξιζαν, έχουν φτάσει το Πανεπιστήμιο σε αυτό το χάλι και έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Η επανάσταση σας είναι μία φούσκα σαν τη ζωή σας. Οι πολιτικές που σας τάζουν έχουν αποτύχει και τα σοβιετικά κράτη έχουν γίνει πιο καπιταλιστικά και από την Αμερική. Σας έχω καλά νέα, τα ψέματα τελειώσαν.

   Στο Πακιστάν, στο Αφγανιστάν και στα γύρω κράτη, αν πουλούσατε παράνομα ή κλέβατε μπορεί και να σας έκοβαν το χέρι από τη ρίζα, έτσι για παραδειγματισμό.

   Αν θέλετε να είστε υπέρ των παράνομων μεταναστών, μπράβο σας και πολύ καλά κάνετε. Μπορείτε να τους πάρετε σπίτι σας και δε θα σας πει ποτέ κανείς το παραμικρό για αυτό, ίσα ίσα. Αλλά βλέπετε σπίτι ο μπαμπάς δεν αφήνει και θα κοπεί και το χαρτζιλίκι... τι επαναστάτης θα είναι μετά ο υιός; πως θα πάρει καπνό και το νέο i phone 4s; 

   Εσείς που κατεβάζετε την ελληνική σημαία και υψώνετε αυτό το κόκκινο κουρέλι, εύχομαι να μην έρθει η στιγμή να ζήσετε μία κατοχή για να καταλάβετε πόσο βαριά είναι η γαλανόλευκη και τι ιστορία έχει. Εύχομαι στη χρεοκοπημένη Ελλάδα του αύριο, να μη λένε τα παιδιά σας Τζεμίλ και Μεχμέτ. Γιατί τότε θα είναι αργά.

   Τέλος, πρέπει να πούμε πως η ανάπτυξη και η ευημερία στη χώρα μας θα έρθει όχι από αυτούς που κολλάνε αφίσες κομμάτων αλλά από αυτούς που εργάζονται, χύνουν ιδρώτα και σκύβουν πάνω από τα προβλήματα. Από αυτούς που κάθε μέρα γίνονται λίγο καλύτεροι στη δουλειά τους, σαν επαγγελματίες και σαν άνθρωποι.

Δείτε συνοπτικά τη νομοθεσία σχετικά με το Πανεπιστημιακό άσυλο.

Αγόρασε στη φήμη... πούλα στην είδηση

   Λέει μία πολύ παλιά στρατηγική για την αγοραπωλησία μετοχών για βραχυπρόθεσμες επενδύσεις. Ο κανόνας αυτός συνέχεια επιβεβαιώνεται, με κορύφωση τη περασμένη εβδομάδα. Το Χρηματιστήριο Αθηνών αποτελεί μία χαρακτηριστική περίπτωση. Παρακάτω παραθέτω το γράφημα από το euro today. 

   Έχω μαρκάρει με μαύρο την ημέρα των εκλογών, η οποία αποτελεί και τον καταλύτη της όλης πορείας του χρηματιστηρίου Αθηνών. Από τις 471 μονάδες στις 5/6 έφτασε στις 619 μόλις μέσα σε 12 συνεδριάσεις, δηλαδή περίπου μισό μήνα.

   Ήταν ο μισός μήνας που "απαγορεύονταν" να δημοσιοποιούνται οι δημοσκοπήσεις για το εκλογικό αποτέλεσμα, κάτι που γίνεται χωρίς υπόσταση και λόγο. Οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις είχαν ξεκάθαρο προβάδισμα χωρίς όμως αυτό να μαθευτεί ευρέως.

   Έτσι, οι έχοντες τη πληροφόρηση και με τις φήμες να οργιάζουν στη τηλεόραση περί δραχμής, σοβιετίας και έξοδο από την ΕΕ, τοποθετήθηκαν πάρα πολύ καλά σε μετοχές οι οποίες αν και στη δίνη της κρίσης, όπως αυτές των τραπεζών, προσέφεραν βραχυπρόθεσμα υπεραποδόσεις.

   Χαρακτηριστικό παράδειγμα και οδηγό, αποτελεί η μετοχή της Εθνικής τράπεζας. Από τα 0,898€ έφτασε τα 1,350€. Μιλάμε για 0,452€ κέρδος ανά μετοχή, ήτοι 33,50% απόδοση. 

   Τέλος, θα ήθελα να σχολιάσω πως το παιχνίδι με τις φήμες είναι περίπου 10 προς 1. Δηλαδή τις περισσότερες φορές οι φήμες δε στέκουν σε πραγματικά γεγονότα αλλά σε υποκειμενικά. Ο κόσμος ως σύνολο αντιδρά πάντα ως αγέλη με αποτέλεσμα είτε να ενθουσιάζεται είτε να είναι σε κατάσταση πανικού. Έτσι, τις περισσότερες φορές αναγκάζονται μια βραχυπρόθεσμη επένδυση σε μετοχές να μετατρέπεται σε μακροπρόθεσμη ώστε να καλυφθούν οι τυχόν απώλειες από επικείμενη πτώση.

   Η καλύτερη στρατηγική χαρτοφυλακίου είναι η μεγάλη διασπορά σε διάφορες επενδύσεις και ο γενικός χρυσός κανόνας: αγόρασε στις κηδείες και πούλα στις χαρές.

Τι σημαίνει η Νέα Δραχμή;

 Πριν την αυριανή εκλογική αναμέτρηση και τη πληθώρα σεναρίων που έχουμε ακούσει σε κάθε μήκος και πλάτος της ελληνικής κοινωνίας, αναρτώ το κείμενου του Μιχαλη Νικολετου* ανώτερο στέλεχος Hedge Fund.

Το τελευταίο καιρό ακούμε συνέχεια για τη δραχμή, θα ήταν καλό λοιπόν να δούμε αναλυτικά τι σημαίνει αυτό. Οι πολιτικοί το μόνο που κάνουν είναι να κινδυνολογούν (που στην προκειμένη περίπτωση είναι και το σωστό να κάνουν), ενώ θα έπρεπε να εξηγήσουν αναλυτικά τι σημαίνει για την Ελλάδα η έξοδος από το ευρώ. Κινδυνολογώντας, χωρίς να εξηγούν τις πραγματικές επιπτώσεις, το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν τη πεποίθηση ότι αυτό γίνεται καθαρά και μόνο για εκλογικούς και όχι για πραγματικούς λόγους. Θα ήθελα λοιπόν να εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται και με όσο λιγότερους οικονομικούς και τεχνοκρατικούς όρους του τι θα συμβεί αν η Ελλάδα αποφασίσει να πάει στη δραχμή έτσι ώστε να είναι απόλυτα κατανοητό.

Καταρχήν πριν ξεκινήσω να δούμε μερικά οικονομικά στοιχεία για την Ελλάδα. Το χρέος της Ελλάδας είναι 245 δισ. ευρώ με επιτόκιο περίπου 2,8%. (Να σημειώσουμε ότι σήμερα η Ιταλία δανείζεται με 5,6% και η Ισπανία με 6,1%). Το πρωτογενές έλλειμμα (δηλαδή τα έσοδα του κράτους

- έξοδα του κράτους) της Ελλάδας είναι 4,5 δισ. ευρώ τον χρόνο (σύμφωνα πάντα με τα σημερινά δεδομένα) και το εμπορικό έλλειμμα (δηλαδή εξαγωγές - εισαγωγές) είναι 12,4 δισ. ευρώ (δηλαδή εισάγουμε 12,5 δισ. παραπάνω από αυτά που εξάγουμε).

Τώρα ας υποθέσουμε ότι αύριο πάμε στη δραχμή. Με το που δημιουργηθεί η δραχμή θα αρχίσει να υποτιμάται στην ελεύθερη αγορά. Ενώ η αρχική ισοτιμία θα είναι 1-1 με το ευρώ μετά από λίγα λεπτά θα είναι στο 50% της αξίας του (και αυτό είναι αισιόδοξο απλά το βάζω για να δούμε τις συνέπειες). H ισοτιμία δεν θα είναι σταθερή και οι βίαιες διακυμάνσεις θα αναγκάσουν την Ελλάδα να την κλειδώσει (σε σχέση με κάποιο δυνατό νόμισμα, λογικά το ευρώ αν και αυτό δεν είναι απαραίτητο) στα καινούργια επίπεδα (έστω ότι το κάνει 50% χαμηλότερα). Δυστυχώς όμως αυτό δεν θα έχει μεγάλη διάρκεια καθώς το κράτος προκειμένου να καλύπτει τις ανάγκες του (κυρίως λόγω του ελλείμματος που είναι 4,5 δισ.) θα τυπώνει δραχμές και αναγκαστικά (κάποια στιγμή) θα αφήσει την ισοτιμία ελεύθερη.

Εφόσον το χρέος είναι σε ευρώ, με την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, το χρέος θα διπλασιαστεί σε σχέση με τη καινούργια δραχμή. Άρα η Ελλάδα θα έχει δύο επιλογές ή να συνεχίσει να πληρώνει το χρέος της (πράγμα που φαίνεται αδύνατο) ή να προβεί σε μονομερή διαγραφή του. Αν / Όταν προβεί στη διαγραφή του, η Ελλάδα θα αποκοπεί από όλα τα διεθνή χρεοπιστωτικά μέσα και πλέον δεν θα μπορεί ούτε να δανειστεί ούτε να κάνει εύκολα συναλλαγές με το εξωτερικό, καθώς κανείς δεν θα δέχεται τη δραχμή σαν νόμισμα πληρωμών. Θα ήθελα να σημειώσω εδώ ότι ιστορικά οι μόνες τρεις χώρες που δεν έχουν πληρώσει το χρέος τους στο ΔΝΤ είναι η Σομαλία, το Σουδάν και η Ζιμπάμπουε.

Με το που η Ελλάδα πάει στη δραχμή, οι τράπεζες αυτομάτως θα κρατικοποιηθούν το οποίο θα έχει σαν συνέπεια τη φραγή κεφαλαίων. Δηλαδή, για να μη φύγουν τα χρήματα στο εξωτερικό, στη τσέπη μας, στο σεντούκι, στο σπίτι, οι τράπεζες θα βάλουν φραγή ώστε ο κόσμος να μπορεί να τραβήξει μέχρι ένα ορισμένο ποσό την ημέρα. Ο λόγος που θα το κάνουν αυτό οι τράπεζες είναι για να επιβιώσουν, διότι αν όλοι τραβήξουν τα χρήματά τους τότε όλες οι τράπεζες θα πτωχεύσουν με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Στην ερώτηση αν οι καταθέσεις θα γυρίσουν σε δραχμές υπάρχουν δύο επιλογές. Αν οι καταθέσεις γυρίσουν σε δραχμές τότε και τα δάνεια προς τις τράπεζες θα πρέπει να γυρίσουν σε δραχμές και αντιστρόφως αν οι καταθέσεις μείνουν σε ευρώ τότε και τα δάνεια προς τις τράπεζες θα μείνουν σε ευρώ. Δυστυχώς το να μείνουν οι καταθέσεις σε ευρώ και τα δάνεια σε δραχμές δεν είναι εφικτό.

Στη συνέχεια η Ελλάδα προκειμένου να χρηματοδοτήσει το έλλειμμα που είναι 4,5 δισ. (σημερινά ευρώ) θα πρέπει να τυπώσει δραχμές, με συνέπεια την περαιτέρω μείωση της αξίας της δραχμής και τη δημιουργία υψηλού πληθωρισμού. Αυτό εκτός από το να μειώνει την αγοραστική δύναμη της δραχμής (λόγω πληθωρισμού) θα έχει και σαν αποτέλεσμα να αυξηθούν τα επιτόκια σε επίπεδα του 20% όπως είχαμε τη δεκαετία του 80, με τη μόνη διαφορά ότι θα πάρει πάρα πολύ χρόνο για να μάθει η αγορά να λειτουργεί σε αυτά τα επίπεδα.

Οσον αφορά το εμπορικό έλλειμμα, η Ελλάδα θα σταματήσει να εισάγει, καθώς η υποτίμηση της δραχμής θα κάνει τα εισαγόμενα προϊόντα πάρα πολύ ακριβά. Αυτό θα δημιουργήσει ένα βραχυπρόθεσμο πρόβλημα στα τρόφιμα που λογικά θα καλυφτεί από την τοπική παραγωγή. Η μεγαλύτερη ανησυχία όμως θα στραφεί προς την έλλειψη πετρελαίου και φαρμάκων που ούτε μπορούμε να παράγουμε αλλά ούτε και θα έχουμε τη δυνατότητα να εισάγουμε.

Αυτές είναι οι πρώτες και γρήγορες συνέπειες του να πάει η Ελλάδα στη δραχμή. Στη συνέχεια θα χαθούν περαιτέρω θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και είναι αρκετά πιθανό να υπάρξει κοινωνική εξέγερση, καθώς ο κόσμος για καθαρά λόγους επιβίωσης θα αναγκαστεί να προβεί στη βία.

Στον αντίποδα αυτών των γεγονότων υπάρχουν κάποιοι που θα υποστηρίξουν ότι η Ελλάδα θα γίνει πιο ανταγωνιστική και ότι τα θετικά της δραχμής θα βοηθήσουν την Ελλάδα να βγει από την κρίση πιο γρήγορα. Η αλήθεια είναι ότι λόγω της δραχμής η Ελλάδα θα γίνει πιο ανταγωνιστική αλλά ποιο θα είναι το σημείο εκκίνησης; Ο βασικός μισθός των 580 ευρώ θα φαίνεται σαν οπτασία, γιατί πλέον ο Ελληνας θα παίρνει το ισόποσο σε δραχμές το οποίο θα έχει μειωθεί κατά 50% (δηλαδή 580 δραχμές που θα ισοδυναμούν πλέον με 290 ευρώ) λόγω της υποτίμησης (αν προσθέσουμε και τον πληθωρισμό η αγοραστική δύναμη μειώνεται περαιτέρω). Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα πιέζεται να κάνει μια εσωτερική υποτίμηση η οποία είναι βάρβαρη για τον ελληνικό λαό αλλά δυστυχώς η εναλλακτική της δραχμής θα είναι πολύ πιο βάρβαρη και με αβέβαια αποτελέσματα. Τα διαρθρωτικά λοιπόν μέτρα τα οποία καλείται σήμερα να κάνει η χώρα θα είναι πάλι τα ίδια αλλά κάτω από πολύ πιο δυσμενείς συνθήκες και χωρίς καμιά πολυτέλεια χρόνου υλοποίησης.

Ενα άλλο επιχείρημα είναι ότι η Ελλάδα θα μπορεί να εξάγει, αλλά τι έχουμε να εξάγουμε; Η βιομηχανία μας είναι πολύ μικρή για να μπορεί να στηρίξει την Ελλάδα (μέχρι να τη δημιουργήσουμε θα πάρει τουλάχιστον 2 χρόνια). Όσοι πιστεύουν ότι ο τουρισμός θα βοηθήσει, απλά θα τους παρέπεμπα να δουν τι έγινε στην Αίγυπτο πέρσι που ο τουρισμός έπεσε 40% λόγω των πολιτικών αναταράξεων. Ο λόγος που ο τουρισμός είναι φέτος σε χειρότερα επίπεδα από πέρσι δεν είναι λόγω τιμών, είναι λόγω του ότι ο κόσμος φοβάται να έρθει στην Ελλάδα με αυτά που συμβαίνουν και βλέπει στα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Αν πάμε λοιπόν στη δραχμή, οι κοινωνικές αναταράξεις θα αυξηθούν και τα έσοδα από τον τουρισμό θα μειωθούν περαιτέρω. Ο μόνος τομέας που θα επωφεληθεί σε περίπτωση που η Ελλάδα πάει στη δραχμή είναι ο αγροτικός που δεν είναι αρκετά μεγάλος για να στηρίξει την ελληνική οικονομία.

Τέλος, όσον αφορά το κομμάτι των επενδύσεων, είναι προφανές ότι το κράτος δεν θα έχει χρήματα να χρηματοδοτήσει νέες επενδύσεις και άρα οι επενδύσεις θα πρέπει να έρθουν από το εξωτερικό. Για να γίνει μια ξένη επένδυση προϋποθέτει 5 πράγματα:

α) Ανταγωνιστικό κόστος εργασίας (δηλαδή πόσο κοστίζεις σε σχέση με το τι παράγεις).

β) Σταθερή, χαμηλή και ξεκάθαρη φορολογία (π.χ. η Βουλγαρία έχει φόρο 10%).

γ) Μια οργανωμένη δομή της οικονομίας με ξεκάθαρες διαδικασίες λειτουργίας.

δ) Σταθερή πολιτική κατάσταση και σταθερό θεσμικό πλαίσιο ώστε ο επενδυτής να μπορεί να προγραμματίσει την επένδυσή του τα επόμενα 10 χρόνια.

ε) Ενα νόμισμα το οποίο να μην έχει τεράστιες διακυμάνσεις ώστε και πάλι να μπορεί να προγραμματίσει ο ξένος επενδυτής την επένδυσή του.

Είναι προφανές λοιπόν, ότι με τη δραχμή μόνο η πρώτη προϋπόθεση θα καλύπτεται, οι υπόλοιπες τέσσερις θα πάρουν πολύ χρόνο και δεν εξαρτώνται από το αν θα είμαστε στη δραχμή ή όχι. Με την άρνησή μας βεβαία να αλλάξουμε τις άλλες τέσσερις προϋποθέσεις, θα αναγκαστούμε μόνοι μας να προβούμε στην έξοδο από το ευρώ, καθώς η δραχμή θα διαφαίνεται σαν η μόνη λύση σωτηρίας η οποία από μόνη της θα φέρει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.

Το μνημόνιο έχει προφανώς πολλά λάθη γιατί δεν εστιάζει καθόλου την προσοχή του στην ανάπτυξη και η περίοδος προσαρμογής του είναι πάρα πολύ σύντομη, με αποτέλεσμα να δημιουργεί πάρα πολλές ανισορροπίες τις οποίες η κοινωνία δεν μπορεί να απορροφήσει. Το επιτόκιο του χρέους είναι το χαμηλότερο δυνατό και η αποπληρωμή του (του μεγαλύτερου μέρους) ξεκινάει μετά το 2020 οπότε το να μπούμε στο δίλημμα ότι με τη δραχμή θα λύσουμε τα προβλήματα της χώρας και θα αποφύγουμε τις μεταρρυθμίσεις νομίζω είναι τεράστιο σφάλμα το οποίο εγκυμονεί κινδύνους που σήμερα δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Με τη δραχμή το μόνο που θα κάνουμε είναι να ανοίξουμε το κουτί της Πανδώρας το οποίο σύμφωνα με τον μύθο, το μόνο που έμεινε μέσα όταν το έκλεισε τρομαγμένη η Πανδώρα ήταν η Ελπίδα. Οπότε στο ερώτημα αν αξίζει να αποφύγουμε τη δραχμή πάση θυσία, νομίζω η απάντηση είναι εύκολη.

Β... από το βεντέτα

   Ελλάς, η χώρα του ήλιου στο σωτήριο έτος 2012! Η κοινωνία σε σήψη, στα τελευταία στάδια πριν τη συνολική κατάρρευση σαν πύργος από τραπουλόχαρτα μπροστά από ανεμιστήρα. Άλλο ένα τραπουλόχαρτο πέφτει από το πύργο, δείτε το...

   Και φυσικά δε μιλάω για τους 2 απόλυτους μονομάχους, τη Κανέλλη και το Κασιδιάρη... έλεος πια! Αναφέρομαι στα 17 "όχι" του κου. Παπαδάκη και στο cut του σκηνοθέτη με τους υπόλοιπους αμέτοχους - αδιάφορους να ακούν. Αυτό είναι δείγμα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και καθημερινότητας.

   Ξεκινώντας να γράφω το blog ήθελα να σχολίαζα καθημερινά θέματα οικονομικών, χρηματιστηρίου και πολιτικής οικονομίας. Πλέον, πρέπει να συζητάμε πιο θεμελιώδη, όπως αυτό της ηθικής. Διότι για να λειτουργήσει παραγωγικά - δημιουργικά μια κοινωνία δε φτάνουν μεταρρυθμίσεις αλλά και αλλαγή στάσης όλων. Που πήγε το φιλότιμο, ο μύθος της ελληνικής φιλοξενίας και το ήθος μας;

     Β... από Βουλή!  Σε λίγο τις εικόνες από κοινοβούλια Φιλιπίννων που μια στο τόσο γίνεται πανικός και δέρνουν κάποιο αντιφρονούντα θα τις βλέπουμε και εδώ, στη δική μας βουλή! Προβλέπω το κανάλι της Βουλής να ανεβαίνει δραματικά σε τηλεθέαση. Ας είναι καλά οι βεντέτες.

   Η Δημοκρατία είναι μια γυναίκα με ψυχολογικά προβλήματα, συχνά αυτοκαταστροφική. Και αυτό γιατί επιτρέπει στο κάθε ένα (κυριολεκτικά όμως) να στραφεί εναντίον της με το ίδιο της το όπλο, τον κυρίαρχο Λαό. Όπως είπε ο Ρουσσώ, ο Λαός έχει πάντα αγνές προθέσεις αλλά μπορεί εύκολα να παραπλανηθεί, τακτική γνωστή από καταβολής των κοινωνιών.

   Μαζί όμως με την αυτοκαταστροφική γυναίκα τις περισσότερες φορές τη πληρώνει και κάποιος άνδρας παρτενέρ. Το μόνο που μένει ίσως να δούμε από το θίασο είναι σε ποιανού τα χέρια θα σκάσει η πατάτα. Όλοι ξέρουμε πως όταν χορεύεις με το διάβολο, το τραγούδι κάποτε τελειώνει...

Προς τον κ. Παπούλια: Είστε πρόεδρος της Δημοκρατίας;

Προς τον κ. Παπούλια: Είστε πρόεδρος της Δημοκρατίας;

Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 13 Απριλίου 2012, 16:12 από Χρήστο Μαγγούτα

Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι του Κλεάνθη Γρίβα. Είναι κείμενο ενός πολίτη (Χρήστος Μαγγούτας). Ο Κλεάνθης Γρίβας το ανακάλυψε και  το έστειλε στη zougla.gr προς δημοσίευση.

Αν είχα τη δύναμη, θα προτιμούσα ως πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας όχι εσάς αλλά τον Ισλανδό πρόεδρο, τον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον. Μπορεί να καυχιόμαστε ότι εμείς γεννήσαμε τη δημοκρατία, αλλά πάει καιρός πια που δεν έχουμε συγγένεια μαζί της.

 Όταν το ισλανδικό Κοινοβούλιο ενέκρινε κάποιο νόμο παρόμοιο με το Μνημόνιο 1 και στάλθηκε για επικύρωση στον πρόεδρο της δημοκρατίας, αυτός ενεργοποίησε το μόνο... δικαίωμα που είχε, όπως κι εσείς: δεν το υπέγραψε και κάλεσε το λαό σε δημοψήφισμα. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε δημοψήφισμα στη χώρα αυτή. Η εξήγηση ήταν σαφής:

«Δεν μπορώ εγώ ή οι λίγοι βουλευτές που ψήφισαν αυτό το νόμο να αναλάβω την ευθύνη να επικυρώσω ένα νόμο που θα επηρεάσει τη ζωή κάθε πολίτη της χώρας μου. Σε ένα τόσο σοβαρό θέμα μόνο ο λαός μπορεί να αποφασίσει».

 Το δημοψήφισμα έγινε και ο λαός απέρριψε το νόμο. Δεν είχε άδικο: τρεις τράπεζες είχαν δανειστεί 80 δις ευρώ, ήτοι το δεκαπλάσιο από το Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα της χώρας, είχαν χρεοκοπήσει και τώρα ζητούσαν από το λαό να πληρώσει τους δανειστές σε διάφορες χώρες.

 Οι πολιτικοί άρχισαν νέες συνομιλίες με τους δανειστές και έφεραν τροποποιημένο σχέδιο στη Βουλή (κάτι σαν Μνημόνιο 2), το οποίο ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία και στάλθηκε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας για επικύρωση. Και πάλι εκείνος είπε όχι και ζήτησε νέο δημοψήφισμα. 

 Το επιχείρημά του ήταν σαφέστατο:

«Στα μεγάλα θέματα δεν αποφασίζουν προσωρινοί ηγέτες, ηγέτης είναι ο λαός και αυτός θα αποφασίσει».

 Χρειάστηκε να κατεβεί στους δρόμους για να υπερασπιστεί τη θέση του ενάντια στη λυσσαλέα επίθεση των πολιτικών. Υπάρχουν βίντεο που δείχνουν τη σύζυγό του να αγκαλιάζει διαδηλωτές που η αστυνομία τους έχει πνίξει στα καπνογόνα. Ήταν ανένδοτος στις αρχές του:

«Υπάρχουν χώρες πιο ισχυρές οικονομικά από μας, εμείς όμως δεν πρόκειται να βάλουμε το κέρδος πάνω από τη Δημοκρατία».

Στο νέο δημοψήφισμα ο λαός απέρριψε και το Μνημόνιο 2.

 Ο πρόεδρος το πήγε ακόμα πιο πέρα και ζήτησε αναθεώρηση του συντάγματος, μόνο που αυτή τη φορά η αναθεώρηση δε θα γινόταν από πολιτικούς αλλά από τον ίδιο το λαό. Το επιχείρημά του ήταν και πάλι ατράνταχτο:

«Ο λαός είναι η υπέρτατη εξουσία, αυτός πρέπει να συντάξει το σύνταγμα».

 Έγιναν χιλιάδες συναντήσεις, στάλθηκαν άπειρα ηλεκτρονικά μηνύματα και η λαϊκή επιτροπή κατέληξε σε μια μορφή του συντάγματος που φυσικά δεν είχε ούτε παραγραφές, ούτε ασυλίες και ούτε φοροαπαλλαγές για τους πολιτικούς.

 Δεν έχει γίνει ακόμα δημοψήφισμα για το σύνταγμα, καθώς οι πολιτικοί παλεύουν με κάθε μέσο να το καθυστερήσουν, αλλά δε θα το πετύχουν για πολύ.

 Σε κάποια στιγμή χρειάστηκε να καλέσουν το ΔΝΤ για βοήθεια, αλλά υπό ένα όρο: «Θα σας πληρώσουμε ό,τι δανειστούμε, αλλά υπό ένα όρο: δε θα πειραχθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα κοινωνικά προγράμματα, γιατί είμαστε μια σκανδιναβική σοσιαλιστική κοινωνία και σκοπός μας είναι η ευημερία του πολίτη και όχι τα κέρδη των τραπεζών».

 Ούτε κεραμίδα να έπεφτε στα κεφάλια των αρμόδιων του ΔΝΤ, αλλά τελικά το δέχτηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία του ταμείου, γιατί κατάλαβαν ότι δεν έχουν να κάνουν με άτομα όπως ... (δε χρειάζεται να αναφέρω ονόματα).

 Αλλά ο πρόεδρος μιας δημοκρατίας δε σταμάτησε εκεί: ζήτησε να γίνει έλεγχος στα οικονομικά όλων των πολιτικών και πολλοί από αυτούς αντιμετωπίζουν τον πέλεκυ της δικαιοσύνης, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του πρωθυπουργού.

 Η έκθεση της αδέσμευτης επιτροπής έφτασε τις 2,500 σελίδες και χρειάστηκαν 45 συνεχείς ώρες για να διαβαστεί από καλλιτέχνες, συγγραφείς, απλούς πολίτες σε κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας.

 Και το συμπέρασμά ήταν σαφές: δεν ευθύνεται ο λαός για όσα έκαναν οι πολιτικοί οι οποίο εκλέχτηκαν λέγοντας τα αντίθετα από όσα υποσχέθηκαν.

Τρία χρόνια μετά η Ισλανδία αρχίζει να βγαίνει από την κρίση, στην Ελλάδα μας λένε ότι θα χρειαστούν δεκαετίες και αν....

 Και κάτι ακόμα: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ισλανδίας δεν το έκανε αυτό για να κρατηθεί στην καρέκλα. Πριν λίγες μέρες δήλωσε ότι δε θα είναι υποψήφιος για επόμενη θητεία. «Εκπλήρωσα το χρέος μου στο λαό μου»ήταν η λακωνική δήλωσή του (όχι, δεν είπε αν ήταν και στην Εθνική Αντίσταση).

 Μήπως κ. Παπούλια θα έπρεπε να επισκεφθείτε τους Βίκινγκς της Ισλανδίας για να πάρετε κάποια μαθήματα δημοκρατίας; Μήπως αυτοί που έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, τώρα ξέρουν καλύτερα τι σημαίνει δημοκρατία ενώ εσείς την ευτελίζετε (ουσιαστικά μια πράξη αιμομιξίας) στη χώρα που γεννήθηκε;

Και μια ακόμα δήλωσή του Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον:

«Έχω την σταθερή εντύπωση ότι τα κόμματα στη Βουλή δεν εκφράζουν αυτή την εποχή αντίστοιχη αναλογία στο λαό».

 Εσείς θα κάνατε ποτέ αυτή τη δήλωση, που είναι πασιφανής σε κάθε έλληνα πολίτη;

 Θα ήθελα να σας δω δίπλα στον Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον. Έτσι για να καταλάβω τι σημαίνει γίγαντας και τι νάνος Πρόεδρος της Δημοκρατίας....

Για την αντιγραφή, Κλεάνθης Γρίβας.

Όσοι γινούν πρωθυπουργοί

Όσοι γινούν πρωθυπουργοί

όλοι τους θα πεθάνουν

τους κυνηγάει ο λαός

απ' τα καλά που κάνουν

Βάζω υποψηφιότητα

πρωθυπουργός να γίνω

να κάθομαι τεμπέλικα

να τρώω και να πίνω

Και ν' ανεβαίνω στη Βουλή

εγώ να τους διατάζω

να τους πατώ τον αργιλέ

και να τους μαστουριάζω

Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης

Στίχοι: Μάρκος Βαμβακάρης

Αθάνατοι στίχοι... 1936 Μάρκος Βαμβακάρης, κάπου στα σοκάκια του Πειραιά. Σε μία εποχή ειρωνικά όμοια με τη δική μας. Πολιτικό μπάχαλο, ο Ιωάννης Μεταξάς στο τιμόνι, μία στάση πληρωμών, μία αθέτηση υποχρέωσης προς τους (από) τότε δανειστές μας.

"Το 1936, η Ελλάδα του Ιωάννη Μεταξά, αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε συνάψει με τη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique.

Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς δικαίου, που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών,κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Η Ελλάδα απάντησε ότι αδυνατεί να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, διότι δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του Λαού και της χώρας!"

   Στο εν λόγω δικαστήριο η Ελλάδα δικαιώθηκε, δημιουργώντας δεδικασμένο για πολλές άλλες περιπτώσεις. Το παραπάνω κείμενο θα το βρείτε σε πλήρη μορφή και με λεπτομέρειες εδώ.

   Σίγουρα κανένας δε θέλει να είναι αφερέγγυος. Πόσο μάλλον η ελληνική παραγωγική τάξη, στην οποία στηρίζεται όλη η εθνική οικονομία και η οποία πονάει και υποφέρει. Μετράει πληγές από 1.100.000 ανέργους και αμέτρητα χαράτσια. Ήρθε μήπως η ώρα να λειτουργήσει το εθιμικό δίκαιο της αγοράς; Στη συνέχεια παραθέτω τμήμα του άρθρου που δημοσιεύτηκε στο capital.gr στις 30.09.2011.

   "Οι τράπεζες ανέλαβαν υπερβολικό ρίσκο όταν φόρτωσαν στους ισολογισμούς τους τόσα πολλά ελληνικά ομόλογα. Το έκαναν νομίζοντας ότι θα κερδίσουν χωρίς ρίσκο. Το έκαναν, ενώ γνώριζαν (ίσως καλύτερα από όλους) την κατάσταση της οικονομίας και ενώ γνώριζαν (ή θα έπρεπε να γνωρίζουν) το τι ενδεχομένως θα πάθουν αν πάει κάτι στραβό στην εξίσωση."

   Όλα λοιπόν αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν. Καλή αρχή στον επόμενο πρωθυπουργό, όποιος και να είναι, όπως και να λέγεται... η κασέτα ξεκινάει πάλι από την αρχή!

Τι γίνεται όταν είναι όλα ρευστά...

   Αφορμή για το σημερινό άρθρο είναι το παρακάτω βίντεο. Παρουσιάζει συνοπτικά το χάρτη της γηραιάς ηπείρου από το 1.000 μ.Χ. έως και σήμερα και πως έχουν μεταβληθεί τα σύνορα των εθνών σε 4 περίπου λεπτά. Ρίξτε μία ματιά!

   Τώρα έχοντας μια γενικότερη εικόνα για τα έθνη στο πέρασμα των αιώνων θα μιλήσουμε για τη ρευστότητα. Παρατηρούμε πως κανένα κράτος δεν έχει καταφέρει να επιβληθεί στην ήπειρο ποτέ. Και όποτε αυτό κόντευε να γίνει, συρρικνώθηκε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Ποιος είναι ο κρίσιμος παράγοντας που βλέπουμε πολλά κράτη κατά τη διάρκεια της ιστορίας να φτάνουν στην παρακμή; 

   Σε μία κοινωνία έχουμε πάνω απ' όλα να διαχειριστούμε ανθρώπους. Οι εποχές εφαρμογής πολιτικών του Νικολό Μακιαβέλι ανήκουν στο παρελθόν. Ο ανθρώπινος παράγοντας από τη φύση του έχει ως στόχο το ατομικό κέρδος. Έτσι, σε εποχές ευημερίας η ομαδικότητα μετατρέπεται σε αλαζονεία, η ανάγκη για ευημερία σε απληστία, το φιλότιμο σε αγώνα για το μέγιστο ατομικό κέρδος και η ζωή σε μία φούσκα σε κάθε της πτυχή. Σας θυμίζουν κάτι από την Ελλάδα του σήμερα;

   Και το σοκ που έχουμε ζήσει τα 2 τελευταία χρόνια ίσως να μην είναι ακόμα αρκετό για να αλλάξουμε νοοτροπία ως Έθνος και να επανέλθουμε στην προηγούμενη κατάσταση. Ακόμα και τώρα, όχι στο παρά πέντε αλλά στο και ένα, το ίδιο σάπιο πολιτικό σκηνικό που μας κυβερνά έκανε ένα λίφτινγκ και  μας ξανασυστήνεται τάζοντας μας πλαστές μέρες ευημερίας.

   Σε τέτοιες εποχές, παραμονή του κραχ και με το κράτος ακυβέρνητο καράβι, είναι παράξενο πως και δεν έχει γίνει ακόμα κάποιο θερμό επεισόδιο από τους γείτονες μας στα ανατολικά. Πριν βιαστείτε να σκεφτείτε κάποια θεωρία συνωμοσίας, πρέπει να παραδεχτούμε πως αν και αντίπαλος, ο κος Ερντογάν είναι πολύ μεγάλος ηγέτης. 

   Και αυτό γιατί μάλλον οποιοσδήποτε άλλος θα κατάφερνε με ένα θερμό επεισόδιο που θα χτύπαγε το καμπανάκι μέσα μας ξυπνώντας το εθνικό μας φρόνημα. Αυτό θα μας πόλωνε με ενδεχόμενο να "ξυπνήσουμε"... Αντί αυτού λοιπόν, μας φθείρει προκαλώντας μας έξοδα από συνεχείς παραβιάσεις.

   Το πρώτο βήμα λοιπόν για να γυρίσει ο τροχός είναι να κοιτάξουμε λίγο το διπλανό μας, να του συμπαρασταθούμε και να τον βοηθήσουμε. Αν δε το κάνουμε εμείς, κανένα μνημόνιο και καμία κυβέρνηση ποτέ δε θα ασχοληθεί να το κάνει. Όπως είδατε και στο παραπάνω βίντεο, τα κράτη πάνε και έρχονται, ευημερούν, χρεοκοπούν κάθε 100-200 περίπου χρόνια. Μόνο λίγο αγάπη μένει... 

Σε ελεύθερη... πτώση!

   Σε ελεύθερη πτώση τα πάντα λοιπόν εδώ και μία εβδομάδα, δίνοντας τη θέση τους στο χάος και την ακυβερνησία. Αυτή είναι η Ελλάδα του 2012! 

   Η χρεοκοπία των αξιών οδήγησε στην απληστία και στη διαφθορά. Αυτή με τη σειρά της στην οικονομική χρεοκοπία. Η οικονομική χρεοκοπία τσάκισε κυριολεκτικά την κοινωνία με την εσωτερική υποτίμηση και τώρα ήρθε και η πολιτική χρεοκοπία. Καλώς ήρθε και αυτή λοιπόν…

   Το χειρότερο όλων όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενη ανάρτηση, είναι πως λείπει από την Ελλάδα ένας μεγάλος ηγέτης, του αναστήματος Ερντογάν από τους σύγχρονους και του Βενιζέλου του πρώτου (από τους παλιότερους). Έτσι η καυτή πατάτα, ένας άλλος ορισμός για την εξουσία, αλλάζει απαξιωμένη ακόμα χέρια.

   Καλώς ή κακώς ο λαός δεν είναι σε θέση να πάρει μία σωστή απόφαση για το πώς θέλει να κυβερνηθεί. Από τη μία δεν είναι υποχρεωμένος κιόλας να γίνει ειδικός σε πολιτική οικονομία και από την άλλη έχει υποχρεωτικά την ευθύνη της ψήφου του και έχει μείνει χωρίς ελπίδα.

   Και η έλλειψη ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο είναι αυτή που τον κάνει να ψηφίζει ακραίους κομματικούς συνδυασμούς. Πόσες φορές έχουμε αναφερθεί σε αυτό το θέμα; Μάλλον πολλές. Δε πιστεύω ότι το πραγματικό ποσοστό της Χρυσής Αυγής είναι πάνω από 1%. Μόνο και μόνο που το βίντεο με το εγέρθητι έκανε το γύρω του διαδικτύου και των media γενικότερα, ο κόσμος κατάλαβε, έστω και τώρα.

   Στο άλλο άκρο των FM η ακροαριστερά, με τον Αλέξη Τσίπρα ως νέο Ανδρέα Παπανδρέου να τάζει λαγούς με πετραχήλια… μία φούσκα που συνεχίζει και μεγαλώνει φτάνοντας τα όρια της “μόδας”. Μία μόδα ενός πρώην έφηβου καταληψία με αριστερές ιδέες, που θα κυβερνήσει αυτόν το τόπο, θα διώξει την τρόικα και θα ζούμε όλοι πλούσια όπως πριν.

   Το πριν όμως έχει πεθάνει, ανεπιστρεπτί. Και μαζί του όλοι αυτοί οι περιοδεύοντες θίασοι. Έχουμε πει πως είναι ρομαντικό να το παίζεις επαναστάτης, να είσαι ο Τσε Γκεβάρα της Ελλάδας, αλλά ο Τσε δε γεμίζει το ράφι του σπιτιού με τρόφιμα… πόσο μάλλον του σούπερ μάρκετ.

   Οι δηλώσεις περί καταθέσεων έδειξαν πως δεν έχουν απαραίτητες γνώσεις για το θέμα. Γιατί αν θέλανε να εγγυηθούν και να δεσμεύσουν 165 δις € για ανάπτυξη από τις καταθέσεις των τραπεζών, θα ήξεραν πως αυτές πρακτικά δεν υπάρχουν και είναι μόνο λογιστικές εγγραφές ή απαιτήσεις. Τραγικά πράγματα, δείτε μόνο πόσο έπεσαν όλες οι αγορές την επομένη και πόσοι καταθέτες έτρεξαν πανικόβλητοι να κάνουν ανάληψη τους κόπους μίας ζωής. Ας συνεχίσει έτσι... λεφτά υπάρχουν!

  Το Βέλγιο κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ ακυβερνησίας, περίπου 25 μήνες ξεπερνώντας ακόμα και το Ιράκ. Άραγε μήπως ήρθε η ώρα για το δικό μας ρεκόρ; Στο τέλος παραθέτω κάτι που βρήκα στο internet να κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες όλο και περισσότερο. Λέτε κάτι να αλλάζει;