What’s the strategy?

   Η χώρα σε αποσύνθεση, οι πολίτες σε πανικό, τα ΜΜΕ να απαγγέλλουν τις προφητείες του Νοστράδαμου… επιτέλους πρέπει να μπει κάπου μία τελεία. Η καταστροφολογία και η αποδοχή του χειρότερου δεν οδήγησε κανένα ποτέ πουθενά. Οπότε, τι πρέπει να γίνει στο εξής;

   Αρχικά πρέπει να επαναπροσδιοριστούμε ως χώρα σε επιχειρηματικό επίπεδο. Πρέπει να πάρουμε απόφαση ότι ο γιγάντιος-σοβιετικός δημόσιος τομέας αποτελεί παρελθόν και να εστιάσουμε στο μέλλον ως κοινωνία. Πως όμως;

   Αρχικά απαξιώνοντας όλους τους πολιτικούς και έπειτα να στραφούμε στον ιδιωτικό τομέα. Δυστυχώς όμως η παροχή υπηρεσιών στην οποία έχουμε καταλήξει να εργαζόμαστε οι περισσότεροι, δεν είναι κάτι που παράγει αξία. Και είναι αυτό το οποίο μας λείπει, η δημιουργία προστιθέμενης αξίας. Αρκεί αυτή η στροφή να γίνει στο δευτερογενή τομέα, δηλαδή μεταποίηση με εξαγωγικό προσανατολισμό. Αυτός είναι ο γρηγορότερος δρόμος να βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο.

   Έχοντας πλέον την επανα- βιομηχανοποίηση της χώρας, πρέπει να δούμε τι μπορούμε να παράγουμε καλύτερα ώστε να είμαστε ανταγωνιστικοί. Θα είναι μία πολύ καλή ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε τις άπειρες πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας. Εδώ λοιπόν, έχουμε 2 επιλογές, αμοιβαία αποκλειόμενες μεταξύ τους εννοείται.

   Η πρώτη είναι να κατασκευάζουμε υψηλής ποιότητας βιομηχανικά ή καταναλωτικά προϊόντα. Και αυτή είναι η δύσκολη περίπτωση. Χρειαζόμαστε πολύ τεχνογνωσία για να παράγουμε ποιοτικά ανώτερα προϊόντα, και είναι κάτι που δύσκολα θα αποκτήσουμε με τις τρέχουσες συνθήκες.

   Η δεύτερη είναι να κατασκευάζουμε μαζικά φθηνά καταναλωτικά προϊόντα δημιουργώντας οικονομίες κλίμακας, έτσι ώστε το κόστος ανά μονάδα να είναι συγκρίσιμο με αυτό των χωρών της Άπω Ανατολής  (Κίνα, Κορέα, Ταιβάν, …). Δυστυχώς για να πετύχουμε αυτό θα πρέπει να μειώσουμε κατακόρυφα το κόστος παραγωγής. Αυτό σημαίνει αρχικά χαμηλότερη φορολογία, της τάξης του 10% για να προσελκύσουμε επενδύσεις. Έπειτα, χαμηλότερους μισθούς, οι οποίοι αποτελούν το 85% του κόστους της κάθε βιομηχανικής μονάδας. Στη συνέχεια, χρειαζόμαστε καλό δίκτυο διανομής το οποίο να μην εξαρτάται από το πετρέλαιο. Αυτό επειδή η μετακύλιση του κόστους στη διανομή αυξάνει κατακόρυφα το κόστος του προϊόντος. Η μόνη εφικτή λύση είναι η δημιουργία μέσων σταθερής τροχιάς, δηλαδή σιδηροδρομικές μεταφορές σε βιομηχανικές ζώνες και λιμάνια.